Nie lubię doszukiwania, dosłownie doszukiwania się wszędzie i we wszystkim drugiego dnia,
głębi, ukrytego przekazu bla bla, ten film jest inny niż cała reszta, z którą stykamy się teraz ale
jakby ktoś zaczął pleść o wstrząsającej nostalgii ludzkiej egzystencji to musiałabym, po prostu
musiała przewrócić oczami. Jest jednak jedna rzecz, którą dał mi ten film, na początku tego nie
zauważyłam, może to nawet lepiej, rzecz ( z braku innego słowa), której żaden ostatnio widziany
przeze mnie film nie mógł mi dać. Jakby to ująć. Film jest zbudowany z kilkunastu scen.
Kilkunastu, nie kilkudziesięciu, czy kilkuset. Kilkunastu scen, z których każda jest niby o czymś,
niby o niczym, jedna mniej ciekawa inna bardziej. Rzecz w tym, że pojedyncza scena jest za
długa. I to mi się właśnie podoba. Każda przydługa scena na początku robiła z moją uwagą to co
powinna, potem jednak wciąż oglądając zaczęłam tworzyć własny scenariusz, własny dialog,
własnych bohaterów, ich charakterystyki, ich przeszłość. Zorientowałam się, że to robię dopiero
podczas ostatniej sceny. Naprawdę ciekawe odkrycie. I tym samym - ciekawy film.