Myślę, że jesteś zbyt surowy... Ja ten film odebrałem jako "Godarda po amerykańsku". A filmy Godarda, jak wiadomo, "są tylko szkicami, lecz gdyby je pogłębić, zostałyby zniszczone". Tak jest i z tym filmem, wydaje mi się... Zgodzę się za to co do braku pieniędzy - widać to na każdym kroku i momentami mocno przeszkadza, szczególnie na płaszczyźnie dźwięku.

Ależ ja właśnie nie znoszę godardów i im podobnych. Moim zdaniem, braki warsztatowe nadrabiają filozofią szkicu: proponuję ci widzu parę kresek, a pod nimi jest głębia, wypełnij ją swoją wrażliwością. Przeczytaj sobie jakąś powieść francuskiej nowej fali..., zresztą nie, tego się nie da czytać. Rozumiem, że np. Godard pokazał pewną możliwość narracyjną i estetyczną, ba, nawet jestem skłonny przyznać mu i jemu podobnym pierwszeństwo w kilku filmowych niuansach, ale w jego filmach (i tym Jarmuscha) to po prostu nie wypala.
Lubię leniuchować, ale nie dorabiam do niego żadnego ideolo w rodzaju udałem się na emigrację wewnętrzną, milczenie jest złotem. Może jestem surowy, ale od reżyserów uważanych za wielkich wymagam wielkości, nie tej uznaniowej, celebryckiej, ustanowionej przez zaprzyjaźnionych krytyków. Nie łykam prawdy objawionej, a poza tym taki mam styl - ironiczny. Hej.

Aha, czyli rozwiązanie jest proste - musisz polubić Godarda ;) Nie jestem specem od jego twórczości, nie widziałem praktycznie żadnego jego dzieła późniejszego niż lata 60, ale wydaje mi się, że niekoniecznie chodzić w nich musi o głębię, w dodatku pochodzącą od widza. Wystarczy że świetnie się to ogląda, w jakiś nie do końca dla mnie zrozumiały sposób te jego "parę kresek" wciąga i czaruje. Najlepszym przykładem jest chyba "Kobieta jest kobietą" - sensu w tym jest tyle co kot napłakał, ale X Muzo, jak się toto jest cudownie ogląda! Powieści nowofalowej żadnej nie czytałem i raczej nie mam w planach...
Hej

Ja bym wskazał jako główną inspiracje Chantal Akerman i jej film "Ja, ty, on, ona". Oczywiście jej film to też nowa fala, ale całkiem inna, tak jak u Jarmuscha bliższa formie poezji, niż prozy. Dodam, że ja mam nieustający kłopot z Jarmuschm, któremu zwyczajnie nie ufam, zawszę oglądając jego filmy mam wrażenie, że udaję coś więcej niż jest w istocie. Ale tak jak tobie bardzo dobrze mi się go ogląda.

Dzięki za cynk. Nie widziałem jeszcze żadnego filmu Akerman.

Akerman jest bardzo ciekawą reżyserką, bo rozpoczęła karierę kręcąc eksperymentalne filmy w USA, a dopiero później w Europie. Można powiedzieć, że na jej styl w równym stopniu mała wpływ nowa fala, jak i amerykańska awangarda.

"powieść francuskiej nowej fali" - nie ma czegoś takiego, jest za to nouveau roman (nowa powieść), która była zapatrzona w kino i stanowiła inspiracje dla różnych reżyserów (najbardziej znane tytuł zostały wydane przed premierą pierwszych filmów nowo falowych). Przeczytałem kilka książek z tego nurtu, więc można przeczytać, ale to głównie badanie nowych sposobów opowiadania. Moim zdaniem ciekawe.

"Nie łykam prawdy objawionej, a poza tym taki mam styl - ironiczny." - dlatego każdy twój wpis wygląda tak jakbyś po obejrzeniu filmu zadał sobie tylko jedno pytanie: "Obejrzałem, więc czas wymyślisz dlatego mi się nie podobał". I zaczyna się litania narzekań. I to nie ironiczna, bardziej sarkastyczna. Sam film jest dziełem młodego 27 letniego chłopaka, nie mając nic, zrobił ciekawy kawałek kina, jest to oczywiście wprawka, ale trzeba jakoś zacząć. I chowanie filmu po realizacji, kto tak robi, chyba tylko Kubrick z "Fear and Desire". Film istnieje tylko przez kontakt z widzem.

"nie tej uznaniowej, celebryckiej, ustanowionej przez zaprzyjaźnionych krytyków" - tak na pewno 27-letni chłopak z małej mieściny o nazwie Akron miał mocne plecy w prasie, we wszystkich mediach. Przestań wymyślać banialuki.

Nie nazwałbym Akron "małą mieściną". Podług Wikipedii ma 200 tys. mieszkańców.

Nawet sporo, Jarmusch zawszę w wywiadach mówi "pochodzę z małej mieściny Akron". I wierz tu artyście.

Z perspektywy Jarmuscha 200 tyś to mała mieścina. Dla nas całkiem duże miasto.

W tym filmie nie było muzyki Parkera.

Nagadaj do dupy. Nie masz gustu, masz guścik.

Spokojnie. Uwielbiam osobiście Jarmuscha ale jego pierwsze filmidło, to po prostu filmidło. Można w tym szukać większego sensu, ale to przerost formy nad treścią.

Nie ma co bronić wypowiedzi Krzypur, już po paru zdaniach widać, że nie wie co oglądał, choć trzeba pamiętać, że to użytkownik z dużymi zaburzeniami, on żyje we własnym świecie.

Inna sprawa, że w tym filmie Jarmusch dopiero sprawdza jak działa kino, co można w nim zmienić, żeby było inne, odmienne od tego powszechnego. Dlatego ten film może wydawać, że brnie w ślepe uliczki, ale tak wypracowuje się własny styl. Bawi się kinem, sprawdza jego możliwości. Zwróć uwagę jak sprytnie cytuje kino japońskie np. dosłownie powiela kadry z filmów Mizoguchiego, jest w tym duża sprawność, potrafi się konstruować kadry.

Nie zmienia to faktu, że debiut Jima nie należał do największych sukcesów. Zresztą nie oszukujmy się on nie robi filmów dla mas, on robi to co siedzi w jego wnętrzu. Wypracował właśnie swój styl i charakterystykę i na tym bazuje.

Zależy jak definiujesz sukces. Ten skromny film jest pomimo wszystko znany i wciąż oglądany, wiele filmów nie ma takiego szczęścia, i jestem pewien, że ten film zarobił na siebie i to kilka razy. Jim w czasie całej kariery miał tylko jeden film, który trafił w gusta masowej widowni, czyli "Broken Flowers" (koszt 10 milionów, zyski ponad 30). Ale masz racje to kino autorskie, ci którym przypadnie ten styl opowiadania wchodzą w ten świat, inni pozostają na zewnątrz, ale czy kino nie jest po to, żeby zwiedzać światy który nam są niedostępne?