Dla Ciebie kicha, dla mnie arcydzieło. Spóźniony obraz Ameryki wg. beatowców. Ta pustka, ten brud, ta wojna w Wietnamie i na koniec Manhattan, coś pięknego Ameryka jest jak jabłko które gnije od środka, a to gnicie płynie w rytmie jazzu

Dostrzegłeś/łaś to, czego ja nie dostrzegłem. Dla mnie brud, pustka, zgnilizna to ...brud, pustka, zgnilizna i nie widzę w tym nic pięknego. Zostańmy zatem przy swoich zdaniach.

Zwróćcie uwagę na finałową scenę, w której Allie spotyka francuskiego podróżnika. Przybył on do Stanów, żeby wreszcie znaleźć to, czego szuka, sens życia. Do kraju, z którego główny bohater postanawia wyjechać z pobudek dokładnie odwrotnych - on tu sensu nie widzi. I wybiera się do Francji - kraju, w którym z kolei swojego szczęście nie znalazł przybysz z Francji. Dla mnie to film o szukaniu swojego "ja", swojego miejsca, i o tym, że te poszukiwania skazane są na porażkę lub nigdy nie mają końca.